از همان روزهای آغازین انقلاب، نظام تازه مستقر شده جمهوری اسلامی با حملات مختلف به دانشگاه و دانشگاهیان نشان داد که برایش تحمل نهاد مدرن و متکی بر علم و دانش روز دانشگاه دشوار است، حملاتی که ابتدا با کلماتی  چون «ما هر چه میکشیم از دانشگاه است» شروع و در ادامه به هجوم مغول‌وار به دانشگاههای سراسر کشور و قتل عام دانشجویان و بستن دانشگاهها برای چند سال و اخراجهای وسیع اساتید و دانشجویان در طرح موسوم به انقلاب فرهنگی ادامه یافت. اما تلاشهای این چنینی نتوانست و نمی‌تواند بین دانشگاه به عنوانی نهادی مدرن و مبتنی بر علم با نظام عقب‌مانده جمهوری اسلامی آشتی و هماهنگی به وجود آورد و ۱۸ تیر ۱۳۷۸ و با حمله مزدوران رژیم به کوی دانشگاه دور جدیدی از درگیریهای حاد میان دانشگاه و نظام حاکم آغاز شد. اخراج‌ها و دستگیری‌ها و احکام زندان وسیع در راه بود. مجید توکلی را از این حیث می توان یک نمونه به شمار آورد. ورودش به دانشگاه آغازگر زندان و شکنجه های طولانی مدت برایش شد تا آنجایی که او را لقب «شرف جنبش دانشجویی» دادند.
مجید توکلی به همراه مادرش
زندگی‌نامه: ‌مجید توکلی در سال ۱۳۶۵ در شیراز به دنیا آمد. در سال ۱۳۸۳ در رشته کشتیرانی وارد دانشگاه امیر کبیر شد. دورانی که برای او آغاز بازداشت و شکنجه های طولانی مدت شد. اولین بار پس از اعتراضات شدید به حضورمحمود احمدی نژاد در دانشگاه امیرکبیر دستگیر و مدت ۱۵ ماه را در کنار چند دانشجوی دیگر در زندان بسر برد، اتهام او و هشت دانشجوی دیگر دانشگاه امیر کبیر به گفته مقامات دانشگاه،توهین به مقامات جمهوری اسلامی ایران و مقدسات دینی در نشريات دانشجويی اعلام شده بود. دست استبداد برای توجیه اقدامات خود سعی بر آن کرد که توهین به مقدسات دینی را به این دانشجویان نسبت دهد.این در حالی بود که مدیران مسوول این نشریات بلافاصله انتشار این نشریات را تکذیب و آن را جعلی خواندند. انجمن اسلامی این دانشگاه در بیانیه های مختلف این اتهام را رد و آن را هدفمند دانست:
"انتظامات دانشگاه تا روز قبل دوشنبه ۱۰ ارديبهشت از پخش آزادانه «خبرنامه انجمن اسلامی» که به اعتقاد آن ها نشريه ای غيرقانونی است به شدت جلوگيری می کردند. اما روز دوشنبه ۱۰ ارديبهشت، يعنی همان روزی که قرار است نشريات جعلی در دانشگاه پخش شود، نه تنها هيچ گونه ممانعتی از پخش اين نشريه در صحن دانشگاه نمی نمايند که هنگام ورود خبرنامه انجمن اسلامی به دانشگاه، مامورين پر تعداد انتظامات در مقابل درب وليعصر دانشگاه هيچ گونه ممانعتی از ورود اين خبرنامه که يک نفر از دانشجويان آن را وارد دانشگاه کرده و به مامورين نيز می گويد که بسته ای که در دست دارد خبرنامه انجمن اسلامی است نمی نماید. جاعلين از اين که در آن روز چه نشرياتی قرار است از سوی دانشجويان منتشر شود اطلاع نداشتند. لذا منتظر می شوند تا تمام نشرياتی که قرار است در آن روز منتشر شوند، در دانشگاه پخش شوند تا مثلا از يک نشريه خاص دو شماره مختلف در آن روز منتشر نشود. لذا احتمال جعل نشرياتی که در آن روز به صورت معمول منتشر و پخش شد نيز می رود که اين نشريات در جريان توزيع نشريات موهن توزيع نشدند"[1]

این پرونده سازی باعث دستگیری هشت دانشجوی دانشگاه امیرکبیر شد که سه تن از آنان به مدت هشتاد روز با خانواده های خود ملاقات نداشتتند، امکان اختیار وکیل نیز به آنان داده نشد  و در بند ۲۰۹ زندان اوین تحت بازجویی وزارت اطلاعات قرار داشتند. روز سه شنبه، دوم مردادماه ۱۳۸۶ نامه سرگشاده ای به عنوان رنج نامه خانواده های مجید توکلی، احمد قصابان و احسان منصوری خطاب به هاشمی شاهرودی رییس قوه قضاییه وقت ایران منتشر شد، خانواده های این سه دانشجو خطاب به شاهرودی گفتند که این اطلاعات را از پنج دانشجوی هم بند این سه نفر که به تازگی آزاد شده اند و پس از دو جلسه ملاقات با فرزندان خود کسب کرده اند: بازجویی های ۲۴ ساعته توسط تیم ۷ نفره و بازجویی های گاه و بیگاه شامل نیمه شب، نگهداری در سلول های با اندازه کوچک که امکان دراز کردن پا و راه رفتن در آن وجود ندارد، ارائه اخبار نادرست درباره خانواده، تهدید به ضرب و جرح اعضای خانواده و نزدیکان، پخش صداهای آزار دهنده در سلول در زمان استراحت، فرستادن دانشجویان به سلول افراد خطرناک، بخشی از آزارهایی است که این خانواده ها در نامه خود ذکر کرده بودند: «کلمه به کلمه آنچه شنیده ایم،همچون تیری بر قلب ما نشسته است. مگر یک جوان ۲۲ ساله توان تحمل چه میزان شکنجه وفشار را دارد» مجید توکلی در این دوران در اعتراض به رفتارهای غیرانسانی دست به اعتصاب غذا زد .برادرش پس از 21 روز اعتصاب غذا گفت: خبرجديدی از او نداريم . اين هفته هم پدرم به دليل ملاقات هفته گذشته با برادرم حال مساعدی نداشت و نتوانست با او ملاقات کند. تنها برادرم با خانه تماس تلفنی کوتاهی گرفت و به قدری حالش بد بود که نمی توانست صحبت کند، فقط گفت که هنوز زنده است و به زور دو سه کلمه حرف زد.[2]

دادگاه انقلاب اسلامی مجيد توکلی را به سه سال حبس، احمد قصابان را به دو سال و نيم و احسان منصوری را به دو سال حبس محکوم کرده و با قيد «تعزيری»، اجرای اين احکام را اجباری کرد.با آغاز سال تحصیلی دانشگاه ها در حالیکه تنها یک هفته از حکم دادگاه می گذشت دانشجویان در دانشگاههای مختلف تهران با شرکت در تریبون آزاد دانشجویی با نام «ستاره ها در اوین» نسبت به صدور احکام سنگین صادره علیه سه دانشجوی بازداشتی امیر کبیر به شدت اعتراض کردند.مجید توکلی سرانجام بعد از ۱۵ ماه بازداشت موقت, تبرئه و اوایل پاییز ۱۳۸۷ آزاد شد.

آشکار بود که این روح مبارز نمی تواند آرام بماند.در حالیکه چند ماهی بیشتر از آزادی اش نگذشته بود برای بار دوم و این بار در مراسم سالگرد مهندس بازرگان به همراه حسین ترکاشوند، دبیر انجمن اسلامی دانشگاه امیرکبیر، کوروش دانشیار و اسماعیل سلمان‌پور به همراه چند فعال سیاسی ديگر بازداشت شد. اتهامات این بار شاید خنده دارتر از قبل بود: اخلال در نظم عمومی. اتهامی کاملا خلاف آنچه که روی داده بود.ستاد برگزاری مراسم یادبود بازرگان در ۱۷ بهمن‌ماه در اطلاعیه‌ای ذکر کرد: مراجعان به حسينيه ارشاد كه از تصميم مقامات انتظامي در جلوگيری از برپايي مراسم اطلاعی نداشتند با برخورد خشن و گاه همراه با ضرب و شتم مأموران رسمی و لباس‌شخصی‌های حاضر در محدوده حسينيه ارشاد روبه‌رو شدند. مجيد توکلی بلافاصله بعد از بازداشت مدت ۲۵ روز را در اعتراض به بازداشت غيرقانونی و حبس خود در سلول انفرادی تنها به دليل حضور در مراسم سالگرد درگذشت مهندس مهدی بازرگان در اعتصاب غذا به سر برد. این بار پس از گذراندن ۱۱۵ روز  در  سلول‌های انفرادی دو بند ۲۰۹ و ۲۴۰ زندان اوین نهم خرداد ماه ۱۳۸۸ با قرار وثيقه آزاد شد.

مجید توکلی پس از آزادی از زندان نیز برای ادامه تحصیل به بندر عباس «تبعید» شد. آزادی اش همراه بود با انتخابات ریاست جمهموری و شروع جنبش سبز. در روز دانشجو, یعنی ۱۶ آذر ۱۳۸۸ که همراه بود با اعتراضات گسترده به تقلب در نتایج انتخابات، مجید توکلی که از مهرماه در بندرعباس سکنی گزیده بود بنا به دعوتی که برای سخنرانی داشت به تهران آمد و در نطقی آتشین در دانشگاه امیر کبیر، مقامات بالای جمهوری اسلامی را مورد انتقاد شدید قرار داد: امروز روزی است که آمدیم در کنار هم جمع بشویم و علیه استبداد بایستیم و تمام فریادمان را بر سر استبداد بزنیم. [3]
پایان مراسم این روز همراه بود با آغاز فصل جدید زندگی وی در زندان، دست استبداد که شکنجه و سلول انفرادی را در دفعات قبل امتحان کرده بود راهی دیگر برگزید: تحقیر و تخریب شخصیت. این چنین بود که همان شب عکسی از مجید توکلی با لباس زنانه بیرون آمد که در خبر گزاریهای حکومتی ادعا می شد  او را در حین فرار این چنین دستگیر کرده اند. ولی مشهود بود که شخصی با ریش های نتراشیده حتی در لباس زنانه هم شباهتی به زنان ندارد. حکومت اینگونه با رفتاری ناشیانه سعی در تحقیر توکلی می نمود اما فردای آن روز سایت های اینترنتی شاهد آماج عکس های مردانی بود که روسری بر سر کرده و با انتشار عکس خود در کنار مجید ایستادند و از وی حمایت کردند. این چنین بود که بار دیگر تیر حکومت به سنگ خورد، مجید نتنها تحقیر نشد بلکه هرچه بیشتر در نزد مردم عزیز شد و این جمله در دهان ها می چرخید: «مجید توکلی تحقیر نشد بلکه تکثیر شد

دو روز بعد انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه امیر کبیر، در بیانیه ای چنین گفت:" تمامی دانشجویان دربند استبداد، افتخار جنبش دانشجویی هستند چه با لباس زنانه چه با لباس مردانه. اعتراض های گسترده دانشجویان در سراسر کشور در روز ۱۶ آذر، آنچنان مستبدین را گیج کرده است که جز لباس‌ مبدل بر تن مجید توکلی کردن و عکس انداختن از او در تربیون های دولتی راهی ندیدند. کسانیکه مجید توکلی را در روز ۱۶ آذر در مقابل دانشگاه تهران با ضرب و شتم، به صورت وحشیانه بازداشت کردند و سپس برای تضعیف روحیه دانشجویان، مقنعه و چادر بر سرش کرده و عکس گرفته‌اند، همان کسانی هستند که در سال ۸۵ با جعل نشریات دانشجویی دانشگاه امیرکبیر، تلاش کردند دانشجویان را سرکوب کنند."

مجید توکلی ۱۳ دی ماه در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به صورت غیر علنی و بدون حضور وکیل و خانواده اش محاکمه شد. اتهام مجید توکلی «فعالیت تبلیغی علیه نظام به نفع گروه‌های مخالف دولت »، « توهین به رهبری »، « توهین به رئیس جمهور» و « اجتماع به قصد اقدام علیه امنیت ملی » عنوان شد.دادگاه او را به هشت سال و شش ماه حبس، ۵ سال محروميت از فعاليت سياسی و ۵ سال ممنوعيت ازخروج از کشور محکوم نمود. مجید توکلی در نامه ای خطاب به قاضی پرونده به دفاع از خود پرداخت: نمی‌توان فصل‌الخطاب بودن به این معنا که دیگر پس از آن سخنی نباشد و هرچه گفته شد، فقط پاسخ چشم آید، را پذیرفت و دیکتاتوری را نه. که خود کلمه فصل الخطاب معنایی از دیکتاتوری است و اساساً نمی‌شود کسی اوامر را دیکته و دیگران تقریر نمایند و گفت دیکتاتوری نیست که در واقع پذیرش امر دیکتاتوری در ساختار فعلی محقق است و نمی‌توان ذکر کلامی را ناپسند دانست و وصف حالش را نه.[4]
اردیبهشت ۱۳۸۹ پس از گذراندن ۱۲۵ روز انفرادی، به بند عمومی منتقل شد.یک ماه بعد مادر مجید خبر داد که پسرش در اعتراض به انتقال مجددش به اوین دست به اعتصاب غذای خشک زده و نه آب میخورد و نه غذا. علی توکلی درباره وضعیت برادرش این چنین گفت: دچار خونریزی شدید معده شده و قادر به تکلم هم نیست چون اعتصاب خشک کرده است.

مادرِ مجيد توكلى نيز همراه با پسرش و ديگر زندانيان سياسى اوين اعتصاب غذا كرد: به خاطر مجيد اعتصاب غذا كرده ام. ديگر كارى از دستم بر نمى آيد كه انجام بدهم. من يك مادرم، مى خواهم با فرزندم همدردى كنم، چون او اعتصاب غذا كرده من هم مى خواهم با او اعتصاب غذا كنم.
مهدی کروبی، میرحسین موسوی و زهرا رهنورد درتماس تلفنی با مادر مجید توکلی فعال دانشجویی زندانی، با خانواده او ابراز همدردی کردند و از او و مادرش خواستند به اعتصاب غذای خود پایان دهند. پس از این درخواست مادر مجید به اعتصاب خود پایان داد. مجید به همراه ۱۵ نفر از زندانیان سیاسی اوین که بیش از دو هفته در اعتصاب غذا بودند طی پیامی از داخل زندان اعلام کردند. به احترام درخواست «شخصیت‌های جنبش» به اعتصاب خود پایان داده‌اند. بعد از پایان اعتصاب مجید را به زندان رجایی شهر منتقل کردند. باید دید که دست استبداد پس از بکار بردن انواع روش ها چه راه دیگری را برای سرکوب مجید و جنبش دانشجویی ایران بکار می گیرد.

آنچه که نمود دارد این است که تمام روش ها غیر اخلاقی و شکنجه و سرکوب در طی این سالها نتیجه ای نداشته و جنبش دانشجویی فریاد بر حق خود را رساتر از قبل به گوش همگان میرساند. بهتر آن است که حال و هوای این روزها و آینده را از زبان مجید توکلی در نامه اش به مناسبت سالگرد ۱۸ تیر بخوانیم : برخلاف خواست دشمنان دانشگاه، نه تنها دانشگاه ساکت نماند که حتی اوین رنگ دانشگاه گرفت و جوانه های پر شور جوان آن سازنده های امید و شور برای جنبش دانشجویی شدند و موتور پیش برنده جنبش سبز در دوران افزایش سرکوب و ارعاب گردیدند و هزینه ها و سختی ها معیار پشتوانه پیروزی دانشجویان گردید. جنبش دانشجویی امروز راه گذشته خود را با سرعت بیشتری می پیماید آگاهی بخش است و با شجاعت به پیش می رود جامعه اش را میشناسد و روشنفکرانش را درمیابد پشتوانه روزنامه نگاران و فعالان سیاسی و مدنی است نفی خشونت روا داری را به فرهنگ جامعه پیوند زده است این روزها رهبران سبز را تنها نمیگذارد و فرصت ها را غنیمت میشمارد یازدهمین ۱۸ تیرمان را سپری میکنیم و اینک تنها نیستیم در بی شماریمان رنگ سبز را برگزیده ایم و راه سبزمان سراسر امید است و با امید گام بر میداریم. آگاهی پشتوانه ای است که شجاعت و صداقت را با ما همراه کرده است و روح انسانی نفی خشونت را به ارمغان آورده و تثبیت ارزش ها نوید آینده ای سراسر آرامش و پیشرفت داده است.[5]

هرچند نظام حاکم سعی کرده با در بند کردن این جوان دلیر روحش را دربند بکشد، اما تلاششان تا به امروز بیهوده بود و مجید با اعتراضات مکررش به بی‌عدالتی‌های درون زندان و همچنین با نوشته‌ها و تحلیلهایی که در مناسبتهای مختلف از شرایط سیاسی روز کرده و سعی کرده با راهکارهایی متناسب با شرایط به جنبشی که خود مجید از چهره‌های شاخص آن است یاری کند، تا مبارزه سخت با دیکتاتوری حاکم را بهتر و پرتوانتر ادامه دهیم.

منابع :


» ادامه مطلب

منصور اسانلو متولد ۴ اسفند ۱۳۳۸ در تهران، ۵۰ ساله رهبر سندیکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه (شرکت واحد) است که در پی مبارزات کارگری و برای احیای حقوق کارگران بارها توسط دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی ایران تحت بازجویی قرار گرفته و از تیرماه سال ۱۳۸۶ به اتهام اقدام علیه امنیت داخلی و تبلیغ علیه نظام به پنج سال حبس محکوم شد، مدتی قبل یکسال دیگر نیز به دوره حبسش اضافه شد و همچنان در زندان به سر میبرد.[1]
سابقه فعالیتهای اجتماعی:سنديكاي كارگران شركت واحد اتوبوسراني تهران و حومه براي احقاق حقوق كارگران بعد از وقفه اي طولاني در سال 1384 با تلاش ها و پيگيري هاي مستمر در حالی احيا شد و با بي اعتنايي مسئولان مواجه گرديد که طي 15 سال فعاليت شوراهاي اسلامي كار به عنوان نمايندگان صنفي در مناطق 10 گانه شركت واحد٬ هيچ يك از خواسته‌‏هاي كارگران برآورده نشده بود. ناتوانی شورای اسلامی کار در تحقق خواسته‌های کارگران شرکت واحد٬ اسانلو و یارانش را بر آن داشت تا با گفتگوهای تک به تک و همچنین برقراری جلساتی هفتگی و عمومی٬ کارگران دیگر را نسبت به ضرروت تشکیل سندیکایی متعلق به خود کارگران و مستقل از حکومت متقاعد کنند٬ تا جایی که کارگران شرکت واحد با تشکیل مجمعی عمومی ۶۰۰۰ امضاء در حمایت از تشکیل سندیکا و انحلال شورای اسلامی کار جمع کردند.



منصور اسانلو و ابراهیم مددی

شورای اسلامی کار به رهبری علیرضا محجوب که موقعیت و قدرت خود را در خطر می‌دید و برایش نظر و منافع خود کارگران اهمیتی نداشت، نمی‌توانست نسبت به این تلاشها بی‌تفاوت بماند. خود محجوب با توسل به قوانین ضدکارگری موجود اعتراف می‌کند که برایش نظر ۱۷هزار کارگر شرکت واحد اهمیتی ندارد :‌ «اينها اگر ۱۷ هزار امضا هم جمع بکنند تا زمانی که شورا امتياز دارد (طبق انتخابات برگزار شده پيشين) کاری از پيش نمی‌رود. مجمع کارگران يا به مجمع عمومی انتخابات شورا در آينده می آيند يا نمی آيند؛ [اگر] نيامدند، انجمن صنفی تشکيل می شودبدین‌ترتیب اولین حمله جدی به سندیکا از سوی شورای اسلامی کار رقم خورد.
۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۴ شورای اسلامی کار به رهبری افرادی چون حسن صادقی (دبیر شورای اسلامی کار)٬ علی‌اکبر عیوضی و حاج چگینی به دفتر انجمن صنفی کارگران خباز در محله حسن‌آباد که محل تشکیل جلسات هفتگی کارگران شرکت واحد بود٬ حمله کردند و با شکستن در و ضرب و شتم کارگران سندیکایی نفرتشان از سندیکای مستقل را به نمایش عمومی گذاشتند. اوباشان گلوی اسانلو را میگیرند و زبانش را با تیغ موکت‌بری می‌برند تا به اعتراف خود محجوب به همه کارگران این پیام را برسانند: «"" ٤ نفرآدم با عنوان غيرقانونی قطعا هرکجا که باشند ما برخورد می کنيم، ازاين به بعد برخورد می کنيم بنويسيد ازاين به بعد خود خانه کارگر رسما برخورد می کند. " محجوب به همین حد بسنده نمی کند واعلام می دارد:" اگر می خواهند درايران زندگی کنند بايد ازاين کلمه سنديکا استفاده نکنند، ما نمی گذاريم" هنگامی که خبرنگاری از محجوب که ظاهراً قرار است نماینده کارگران باشد میپرسد: «کلی از مدارک و پولشان (کارگران سندیکایی حاضر در انجمن صنفی خبازان در ۱۹ اردیبهشت) را مدعی هستند به سرقت برده اند چه پاسخی داريد؟» محجوب با بی‌شرمی فقر کارگران سندیکایی را، فقری که حاصل خیانت امثال محجوب و حاکمیت مورد تاییدش بوده اینگونه به مسخره می‌گیرد: «اينها پول دارند که پولشان گم شود؟». با این اوصاف طبیعی است که کراوات زدن اسانلو نیز از نظر محجوب مدرک جرم باشد و به خبرنگار بگوید: « عکس با کروات (اسانلو) را برايتان بفرستيم؟»
اما تمام این اوباشگری و تهدیدهای شورای اسلامی کار نتوانست در مقابل قدرت و همدلی کارگران شرکت واحد کاری از پیش ببرد و سندیکا با قدرت به راه خودش ادامه داد. و اینبار قوه قضاییه و نیروهای انتظامی و امنیتی نظام مجبور بودند خود مستقیماْ وارد عمل شوند.
قدم بعدی دستگیری ۱۰ تن از اعضای هیئت مدیره منتخب کارگران و از جمله اسانلو بود. در اعتراض به این مسئله٬ در تاریخ دوم دی ماه ۱۳۸۴ عده کثیری از کارگران در محدوده کوچه خیام - میدان حسن آباد دست به تجمع اعتراضی زدند که علی‌رغم تلاش نیروی انتظامی برای پراکنده کردن تجمع به اعتراض خود ادامه دادند و در نهایت این حرکت با قرار اعتصاب در روز چهارم دی ماه پایان یافت. در پی این تجمع اعتراضی و به ویژه اعلام اعتصاب در پایان روز سوم دی ماه کلیه دستگیر شدگان به غیر از منصور اسانلو آزاد گردیدند، اما عدم آزادی اسانلو و کسب مطالبات عقب افتاده که از مطالبات بر حق کارگران بود سبب شد که سندیکا شرکت واحد طرح اعتصاب را در روز مقرر عملی کند.
اعتصاب و تحصن در تمام طول روز یکشنبه چهارم دی ماه با مرکزیت منطقه ۶ ادامه یافت و بازتاب گسترده ای در تهران داشت و علارقم تلاش رژیم برای کم اثر کردن آثار اعتصاب با استفاده از سایر وسایل حمل و نقل، تهدید و ضرب و شتم کارگران و بازداشت عده ای از آنان، نقل انتقال مسافران در تهران در این روز با مشکلات فراوان مواجه شد و صفهای طولانی در ایستگاههای اتوبوس ایجاد شد و بالاخره در ساعت ۱۲ شب شهردار تهران (قالیباف) در جمع اعتصاب کنندگان حاضر گردید و قول داد دستگيرشدگان هرچه زودتر آزاد شوند و به مشکلات کارگران‬ رسيدگی و با نمايندگان سنديکايی مذاکره شود، اما متاسفانه قالیباف به وعده های خود جامه عمل نپوشاند .
در تاریخ ۱۱ دی ماه همان سال افرادی که آزاد شده بودند٬ به جرم اغتشاش و اختلال در نظم عمومی محاکمه شدند. رانندگان شرکت واحد تهران و حومه در روز ۱۷ دی به نشانه اعتراض به عدم آزادی همکارانشان و برآورده شدن خواسته هایشان با چراغ روشن در طول روز حرکت کردند و بر روی بسیاری از اتوبوسهای تهران نوشته شده بود «اسانلو بيگناه آزاد بايد گردد،‬ سنديکای مستقل احيا بايد گردد.» ‫همچنين بسياری از رانندگان شرکت واحد در آن روز عکس اسانلو همراه با شعارهای در‬ ‫حمايت از وی را بر روی اتوبوسها نصب کرده بودند به دنبال این حرکت نیروی انتظامی عده دیگری از فعالین سندیکا را دستگیر نمود. هیئت مدیره سندیکا در پی برآورده نشدن خواسته هایشان و عدم آزادی اسانلو بار دیگر روز هشتم بهمن ماه را برای اعتصاب مجدد اعلام نمودند. در پی انتشار این خبر در روز ۶ بهمن چندین تن از اعضای هیئت مدیره از جمله ابراهیم مددی نایب رئیس هیئت مدیره سندیکا بازداشت شدند، اما این بازداشتها سبب نشد که سندیکا از خواسته های بر حق خود بگذرد و همچنان بر اعتصاب در روز موعود اصرار کرد٬ اما در روز ۸ بهمن ماموران رژیم در اقدامی عجیب صبح زود به خانه عده‌ای از کارگران وارد شده و ضمن تخریب وسایل منزل و ضرب و شتم آنها را دستگیر و سپس در محل تجمع کارگران٬ نیروهای امنیتی به صورت وحشیانه کارگران را مورد ضرب و شتم قرار داده و صدها نفر را دستگیر نمودند، دامنه دستگیریها حتی به خانواده کارگران نیز رسید و عده ای از همسران و فرزندان رانندگان سندیکایی نیز بازداشت شدند. همچنین با توسل به زور و ضرب و شتم برخی رانندگان را وادار کردند که به سر کار بازگردند؛ سایر اتوبوسها را هم با نیروهای بسیج و سپاه به کار انداختند تا از این طریق روحیه کارگران را در هم شکنند.

دستاوردهای مبارزه سندیکا و رانندگان شرکت واحد: هرچند تا به امروز تنها بخش کوچکی از مطالبات رانندگان شرکت واحد و سندیکا متحقق شده، اما نباید از اهمیت بالای همین دستاوردها که حاصل فعالیت جمعی و سندیکایی بوده غافل شد. از جمله این دست آوردها میتوان به مواردی همچون ۱-اضافه شدن حقوق تا 5000 تومان در روز ۲-دادن شیر روزانه بعد ازسی سال به راننده ۳-افزایش حق ناهار از 30تومان در روز به 1500تومان۴ -حذف بلیط از مسئولیت راننده که در بی آر تی اجرا میشود ۵-پرداخت بن سالانه به مبلغ 500000تومان ۶-تحت پوشش قرار گرفتن شرکت واحد توسط شهرداری تهران ۷-پرداخت لباس کامل کار برای رانندگان ۸-پرداخت وامهایی که مشکلی از کارگر را جبران کند، اشاره نمود[2] و این درحالی بود که همانطور که در بالا اشاره کردیم طي 15 سال فعاليت شوراهاي اسلامي كار به عنوان نمايندگان صنفي در مناطق 10 گانه شركت واحد هيچ يك از خواسته‌‏هاي كارگران برآورده نشده بود.

زندان: اسانلو ابتدا در دی ۱۳۸۴ (۲۰۰۶) و در پی اعتراضات کارگری دستگیر و به مدت ۸ ماه بازداشت شد. در مدت این ۸ ماه چیزی حدود ۳ ماه آن را در انفرادی سپری کرد. وی در مرداد ۱۳۸۵ با قید وثیقه سنگین آزاد شد ولی بعد از آزادی تا ماه‌ها بعد تحت کنترل قرار داشت تا اینکه مجدداً در ۲۸ آبان ۱۳۸۵ در خیابان و در حالی که با ابراهیم مددی نایب رئیس هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد به ادارهٔ کار می‌رفتند تا به وضعیت کارگران اخراجی رسیدگی کنند مورد ضرب و شتم قرار گرفت و ربوده شد، و بعدا اعلام شد که اسانلو در زندان اوین به سر می‌برد. اسانلو یک‌ماه بعد از این تاریخ مجدداً با قید کفالت آزاد شد.



اجلاس سالیانه ITF لندن

پس از این اتفاقات اسانلو دیگر چهره‌ای شناخته شده در سطح ایران و جهان و در مجامع کارگری بود و فشارهای وارده بر او و سندیکای تحت رهبری او اعتراض گسترده‌ای را در سطح ایران و جهان در بر داشت و بر همین اساس سندیکای اتوبوسرانی شرکت واحد به عضویت رسمی و دائمی اتحادیه بین‌الملل کارگران حمل و نقل ITF و تحت حمایت سازمان جهانی کار ILO قرار گرفت و در پی این عضویت از آقای اسانلو به عنوان نماینده سندیکای اتوبوسرانی ایران برای شرکت در اجلاس سالیانه ITF (اتحادیه بین‌الملل کارگران حمل و نقل) که در لندن و در تابستان سال ۱۳۸۶ برگزار شد دعوت به عمل آمد. آقای اسانلو در این اجلاس شرکت و ضمن ابراز نقطه نظرهای سازنده در ارتباط با وضعیت کارگران اتوبوسرانی ایران و وضعیت معیشتی آنان، مسائلی را پیرامون حل مشکلات کارگران ایران بیان کرد. دو هفته پس از بازگشت از اجلاس لندن، ماموران امنیتی جمهوری اسلامی ایران برای بار سوم او را در خیابان و در حالی که به منزل خود باز می‌گشت مورد ضرب و شتم قرار داده و ربودند تا فصل دیگری از زندگی او در زندان آغاز گردد.#

فشار به خانواده اسانلو: در طول مدتی که اسانلو در زندان به سر میبرد فشار بر روی خانوده وی ادامه داشت تا از این طریق مقاومت وی را در هم شکنند،در آذر ۱۳۸۸ در اقدامی عجیب، در حالی که اسانلو دومین سال زندان خود را می‌گذراند به حکم «دیوان عدالت اداری» از کار اخراج شد و از تمام حقوق و مزایای ۲۷ سال کارگری خود برای همیشه محروم شد تا فشار مالی نیز بر خانواده وی وارد آید.[3]



اسانلو به همراه مادر و همسر
اما فشار به خانواده تنها به مسائل مالی منتهی نمیشود در تیر ماه ۱۳۸۹ زویا صمدی عروس جوان اسانلو توسط افراد ناشناس در متروی کرج ربوده میشود و پس از ضرب شتم و شکنجه پنج ساعت بعد حوالی ساعت ده شب زیر پل سید خندان رها میشود. متاسفانه بر اثر ضرب و شتم عروس اسانلو فرزندش را سقط کرد،[4]گفتنیست که زویا صمدی هیچ فعالیت سیاسی نداشته و تنها یک بار آن هم در شب نامزدی اسانلو را دیده است وی پس از ورود به خانواده بارها به صورت تلفنی و غیرتلفنی مورد تهدید قرار گرفته بود. [5] همسر اسانلو میگوید که افرادی که عروسش را مورد ضرب و شتم قرار داده اند، از وی خواسته بودند که تعهد بدهد اگر اسانلو آزاد شد، نبايد ايران بماند و نبايد کاری انجام بدهد. [6] شایان ذکر است که مسئولان امنیتی بارها اسانلو را تشویق به مهاجرت از وطنش کرده بودند و چنین فرصتی برای اسانلو در عمل هم در سفرش به انگلستان به دعوت اتحادیه بین‌الملل کارگران حمل و نقل پیش آمده بود، اما اسانلو با توجه به تعهدش به سندیکا و دیگر کارگران همواره چنین پیشنهاداتی را رد کرده است.


وضعیت فعلی اسانلو در زندان: اسانلو هم اکنون در زندان رجایی شهر به سر میبرد،وی دارای ناراحتی قلبی و کلیوی است، هم‌چنین از ناحیه چشم نیز دچار عارضه است که تا کنون چندین بار مجبور به جراحی چشمان خود شده است. ناراحتی چشم او به خاطر ضرباتی است که ماموران وزارت اطلاعات بر او وارده کرده‌اند. وی در طول دوره‌ی زندان بارها با وخامت حال جسمی روبه‌رو شده است، نیاز مبرم و جدی به درمان پزشکی در خارج از زندان به تایید پزشکی قانونی و پزشکان زندان نیز رسیده است. حتی پزشکی قانونی به خاطر وضعیت جسمی وی تا کنون دو بار به «عدم تحمل کیفر» او رای داده است، اما هم‌چنان اصرار وجود دارد که او در زندان بماند. سوم شهریور ماه سال گذشته اسانلو در اقدامی خلاف قانون به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شد تا کینه‌ها و عداوت‌های دستگاه امنیتی و قضایی به طور کامل در مقابله با او روشن شود.[7] گزارشهای رسیده حاکی از آن است که اسانلو در زندان رجائی شهر چندین بار با کارد مورد حمله یکی از زندانیها قرار گرفته است .
پروانه اسانلو همسر او می‌گوید: «در بندی که آقای اسانلو هست، زندانیانی هستند که داروهای زیاد مصرف می‌کنند، اختلالات روانی دارند، از نظر روحی وضعیت مناسبی ندارند، قاتلانی هستند که به جرم قتل در زندان هستند و روحیه‌ی پرخاش‌گری دارند و به بقیه زندانی‌ها پرخاش می کنند » وی می افزاید «ما به شدت نگران سلامت جانی منصور اسانلو هستیم» . مسئولین زندان قول داده بودند که دو زندانی شرور را به بند دیگر زندان منتقل کنندکه با انتقال آنها وضعیت بند را بهتر کنند. اما هنوز این اتفاق نیفتاده است. جرم منصور اسانلو سیاسی است و به همین سبب باید در زندان اوین محبوس شود ، لیکن برای فشار آوردن بر او ، رژیم وی را در میان تبهکاران زندانی کرده تا مقاومت او را بشکند . [8] اسانلو به خاطر بیماری‌هایش، به خاطر شکنجه‌ها و ضرب‌ و شتم‌های شدیدی که متحمل شد، به خاطر تحمل ماه‌ها سلول انفرادی و فشارهای روحی بر خود و خانواده‌اش در وضعیت دشواری در زندان به سر می‌برد.

اتهام جدید اسانلو: در خرداد ۱۳۸۹ زمانی که اسانلو چهارمین سال محکومیتش را در زندان میگذراند با اتهامی جدید تحت عنوان "ارتباط با گروه های معاند نظام" تحت بازجویی در سلول انفرادی سپاه و تحت فشارهای شدید روحی قرار میگیرد . اسانلو اتهام ذکر شده را نپذیرفت و اعلام کرد که اتهام جدید کاملا بی اساس است.[9]

منابع:
[2]http://www.syndicavahed.us/index.php?option=com_content&task=view&id=174&Itemid=8
[3]http://www.madyariran.net/?p=3792
[4]http://www.roozonline.com/persian/news/newsitem/article////107/-6125ebe3ad.html
[5]http://khaandaniha.com/text/4338
[6]http://www.radiofarda.com/content/f6_Iran_Osanloo/2082905.html
[7]http://www.madyariran.net/?p=3792
[8]http://khaandaniha.com/text/569
[9]http://komitedefa.com/index.php?option=com_content&view=article&id=258:1389-03-15-10-19-47&catid=5:reps&Itemid=43
» ادامه مطلب

نوشته هاي سياسي احساسي چگونه به جنبش سبز ضربه مي زنند؟


نوشته های سیاسی احساسی به چند شیوه گوناگون به جنبش سبز ضربه می زنند. برای نمونه
1- شما را از واقعيت دور مي كنند.
2-امكان تحليل و برنامه ريزي درست را از شما مي گيرند و تحليل شما را بر داده هاي غلط بنا مي كنند.
3-با بالا بردن سطح انتظار جامعه و ناكامي جامعه در دستيابي به اهداف بزرگش باعث ايجاد ياس در جامعه مي شوند.
4-دشمن در لباس دوست ظاهر مي شود و فرصت برنامه ريزي شما را به زمان سرگرم كردن شما به مسائل بي مايه تبديل مي كند.
5- فضاي وب را زرد و بي مايه مي كنند و باعث مي شوند تحليل هاي درست و واقعي فرصت خودنمايي نداشته باشند.

در زير هر مورد را توضيح مي دهيم:

1- شما را از واقعيت دور مي كنند: در نظر بگيريد وضعيت كنوني جنبش كه راكد و حتي نا امید کننده است، بسيار هيجاني، پرشور و آماده قيام توصيف شود و شما وضعيت توصيف شده را باور كنيد. در اين صورت ذهن شما در دنيايي سير خواهد كرد كه با محيط سياسي و اجتماعي واقعي زندگي شما تناسبي ندارد.

2-امكان تحليل و برنامه ريزي درست را از شما مي گيرند و تحليل شما را بر داده هاي غلط بنا مي كنند: با توجه به آنكه دنياي خودساخته ذهني شما با دنياي واقعي فاصله دارد، تحليل ها و برنامه هاي احتمالي شما بر اساس داده هايي خواهد بود كه به آنها باور داريد و نه بر اساس داده هايي كه واقعن وجود دارند. در نظر بگيريد بر اثر تبليغلات غلط يا فريب كارانه شما قصد شركت در تجمعي را داريد كه به صورتي غير منتظره ولي شديد تبليغ شده است. شما ممكن است در يك صحنه از پيش طراحي شده گرفتار آييد. هوشيار باشيد.

3-با بالا بردن سطح انتظار جامعه و ناكامي جامعه در دستيابي به اهداف بزرگش باعث ايجاد ياس در حامعه مي شوند: در نظر بگيريد جامعه اي را كه بر اثر تبليغات پوشالي، خود را در يك قدمي پيروزي مي بيند ولي به خاطر حقيقت جاري در جامعه نمي تواند به اهداف بلندپروازانه و به دور از واقعيت خود برسد. چنين جامعه اي دچار چه احساس ناكامي تلخي خواهد شد! ناكامي در رسيدن به هدف خود و سرخوردگي بعد از آن.

4-دشمن در لباس دوست ظاهر مي شود و فرصت برنامه ريزي شما را به زمان سرگرم كردن شما به مسائل بي مايه تبديل مي كند: نوشته هاي سياسي احساسي فرصت بسيار مناسبي را در اختيار فريبكاران و فتنه گران قرار مي دهد تا، در لباس دوست، يا از راه مطلوب توصيف كردن وضعيت جنبش و جامعه، به شما يك فضاي ايده ال براي مبارزه را القا كنند و يا با ارايه نوشته هاي احساسي بي فايده شما را شاد و دلگرم و مجذوب خود می كنند. بدين سان فرصت برنامه ريزي شما را تبديل به زمان خواندن نوشته هاي بي مايه يا فريب كارانه خود مي كنند.
اين شيوه گاه به گاه توسط خود حكومت به كار گرفته مي شود كه به اصطلاح به آن جنجال آفريني خبري براي انحراف افكار عمومي مي گويند. اما بايد متوجه بود كه در اين روزها خطر اصلي در فضاي مجازي از جانب كساني است كه با نوشته هاي حتي به ظاهر استراتژیک خود، ولي در واقع احساسي و بي مايه، خود را دوست شما جا مي زنند و شما خواسته يا ناخواسته سرگرم آنها و مطالب آنها مي شويد و یا حتی بدتر در پی تحقق بخشیدن به پیشنهادات غیر عملی آنها بر می آیید.

5- فضاي وب را زرد و بي مايه مي كنند و باعث مي شوند تحليل هاي درست و واقعي فرصت خودنمايي نداشته باشند: در نهايت، پراكندن بيش از حد نوشته هاي سياسي احساسي در فضاي مجازي مانع ديده شدن تحليل هاي درست و واقعي مي شوند. در نظر بگيريد اگر فضاي مجازي زرد، احساسي و بي مايه گردد نه تنها نويسندگان و تحليلگران واقعي از آن فضا رانده مي شوند كه معدود تحليل هاي ارائه شده هم در لابه لاي انبوه ابراز احساسات غير واقعي و يا حتي واقعي گم خواهند شد و جايي براي ديده شدن نخواهند يافت.

باور داشته باشيد كه مبارزه ي بدون نقد، تحليل و ارزيابي مبارزه اي محكوم به شكست است. هوشيار باشيد كه اين روز ها روزهاي نقد و ارزيابي است و نه روز هاي تجمعات كور و اهداف بزرگ احساسی دست نيافتني.
» ادامه مطلب
hi
» ادامه مطلب